Mijn tweede camera was digitaal, een Sony DCR TRV 50E. Deze camera was destijds een rib uit m'n lijf, want hij kostte Fl. 1700,00. In plaats van de grote Hi8 cassettebandjes, had ik nu de kleinere DV bandjes. Op advies
van de verkoper ging ik filmen in de stand automatisch. Het resultaat mocht er wezen. Ik had de analoog-digitaalomzetter niet meer nodig. Ik kon met een fire-wire (verbindingskabel camera-computer) direkt vanaf de camera beelden importeren naar de harde schijf
van de computer. Doordat de resultaten beter werden, begon ik meer plezier in filmen te krijgen. Ik vond ze toen geweldig en was trots op mijn opnamen. Als ik nu de films van toen terug kijk, vind ik ze niet om aan te zien, maar dat heeft te maken met de manier
waarop ik nu naar films kijk. Maar daarover meer in het hoofdstuk van de Merwefilmers. Toch heb ik met veel plezier het opgroeien van mijn kleinkinderen kunnen vastleggen en heb ik iets nagelaten waardoor hun opa in herinnering blijft.